Ο υπερτυχερός που κέρδισε το VIP ταξίδι, μας συστήνεται και μας αφηγείται την εμπειρία του!
Η μεγάλη παρέα μας που βλέπει φανατικά MotoGP στο Café “The 5th Beatle” (To 5o Σκαθάρι) στη Θεσσαλονίκη, έχει την τύχη να απολαμβάνει την υποστήριξη των λιπαντικών Motul. Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε σχεδόν συνάντηση μας κληρώνονται αναμνηστικά δώρα της εταιρείας. Καπέλα, Backpack, T-shirt κ.α.. Για δεύτερη χρονιά, η Motul σε συνεργασία με το café που μας φιλοξενεί, συγχρηματοδότησαν ένα μεγάλο δώρο για να κληρωθεί σε έναν τυχερό της ιδιαίτερης αυτής παρέας. Ένα VIP ταξίδι – εμπειρία σε αγώνα MotoGP! Συγκεκριμένα, στο GP του Assen.
Ποιος είναι όμως αυτός που κέρδισε το ταξίδι? Πως έγινε αυτό και τι έζησε εκείνο το τριήμερο? Ας αφήσουμε τον ίδιο να μας μεταφέρει την μοναδική εμπειρία που έζησε…
Γράφει ο Αργύρης Καρπέτης
“Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών…”
“Και ο μεγάλος τυχερός, του VIP εισιτηρίου, για τον αγώνα του MotoGP στο Assen της Ολλανδίας είναι ο… Τι λέει εδώ…? Ο Κάρπετ…!!! Συγχαρητήρια φίλε μου…” Και κάπου εκεί, το παιδικό όνειρο ξεκινάει…
Πως ένα καλό παιδί «έμπλεξε» με τις επικίνδυνα εθιστικές μοτοσυκλέτες?
Ήμουν ακόμη παιδί, κάπου στα τελειώματα του δημοτικού, άντε αρχές του Γυμνασίου όταν σχεδόν κάθε φίλη της μητέρας μου που με έβλεπε οπουδήποτε μαζί της στο δρόμο έλεγε… “Αχ Αργυράκο μου, τι καλό παιδί που είσαι βρε, πως μεγάλωσες έτσι… Μπράβο…! Και τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις αγόρι μου…?” Υπό το άγρυπνο βλέμμα της μάνας μου και με τον ιδρώτα να λούζει το μέτωπο μου στην υποψία ότι θα έλεγα κάτι που δεν ήταν αρεστό, ήμουν και πολύ καλός μαθητής με επαίνους στα αγγλικά οπότε έπιασα γρήγορα το νόημα και έλεγα με καμάρι τάχαμ δήθεν “όταν μεγαλώσω θα πάω για αγγλική φιλολογία κυρία τάδε…” οπότε και είχαμε λήξη συναγερμού, καμάρωνε η μάνα, καμάρωνε η φίλη και εγώ είχα μόλις γλυτώσει την κατήχηση σχετικά με το μέλλον μου. Που να ήξεραν όλοι τότε, πως η δική μου καρδούλα χτυπούσε για οτιδήποτε είχε ρόδες και μοτέρ επάνω…
Κάπου στα 11 λοιπόν οδήγησα για πρώτη μου φορά το 50άρι παπάκι του τότε φίλου της αδερφής μου ο οποίος είχε τέτοια καψούρα μαζί της που έκανε πως δεν είδε τίποτα όταν μόλις στην δεύτερη μου βόλτα, το κοπάνησα σε ένα τοίχο και το επέστρεψα με σπασμένο φανάρι και φλας… Στα 16 μου πήρα το πρώτο μου μηχανάκι, ένα παπί 100cc Honda Astrea Grand με το οποίο είχα υποσχεθεί στους δικούς μου ότι θα γεράσω με αυτό για να με αφήσουν να το πάρω, μετά θα γερνούσα τελικά με ένα 400cc πάλι Honda, μετά με ένα 1000cc (Honda και αυτό αν αναρωτιέστε) και τελικά αντί να γεράσω εγώ με το εν λόγω εργαλείο, άσπριζαν σιγά σιγά τα μαλλιά της μάνας μου κυρίως και κάθε μέρα μέχρι να μπω στο σπίτι σώος και ασφαλής… Ξεκίνησε πια να τα βάφει όταν ανακάλυψα το 2007 και την μαγεία της πίστας των Σερρών και ενώ ζούσα μόνος μου για χρόνια, αρκούσε να με ακούσει στο τηλέφωνο για να καταλάβει την ευτυχία στον τόνο της φωνής μου και να αρχίσει να φωνάζει στον πατέρα μου από μέσα… “Κώστα… Κώστα…!!! Πάλι πίστα πήγε αυτός, θα με πεθάνει, πες του κάτι… Μίλησε του πες του κάτι…” Η ίδια μάνα όμως που σε ανύποπτο χρόνο έμαθα ότι έδειχνε φωτογραφίες μου και καμάρωνε στις φιλενάδες της με εμένα που έξυνα τα γόνατα μου στην Κ5 και στην Κ9 της πίστας των Σερρών… (Να είναι καλά ο Χρύσανθος για τα ντοκουμέντα, οι Θεσσαλονικείς ξέρουν).
Πως είδα το όνειρο μου να γίνεται πραγματικότητα?
Με την σωματική μου ηλικία λοιπόν αισίως στα 49 αλλά την ψυχική μου κολλημένη στην μαγεία των 11 μου χρόνων όταν καβάλησα για πρώτη μου φορά, τότε που μου φαινόταν ως “όπλο” το Honda CM 250 ενός άλλου φίλου που το πουλούσε και ήθελα να πουλήσω και το βαφτιστικό μου σταυρουδάκι για να μαζέψω λεφτά και να το πάρω, πήγα στον πρώτο μου αγώνα MotoGp στο Assen της Ολλανδίας, από τις 28/6 εώς τις 1/7/2024.
Καταρχάς, η πραγματοποίηση του ονείρου μου ξεκίνησε από τον αγαπητό σε όλους μας Ηλία Ντέβελι ο οποίος, αφουγκράστηκε νωρίς την ανάγκη όλων μας, αυτών που δεν πεθαίνουμε για μπάλα αλλά για ρόδες και πρωτογνώρισα τότε στο La Scala, στο Καυταντζόγλειο όπου για πρώτη μου φορά βρέθηκα σε μαγαζί γεμάτο με ομοίους μου, τρελαμένους κάθε ηλικίας με το MotoGp, να χαζεύουμε σε μεγάλες οθόνες τους αναβάτες που παλεύαμε να μοιάσουμε από φανάρι σε φανάρι στην παραλιακή οδό της Θεσσαλονίκης, άντε και στη γύρα του 2ου ποδιού της Χαλκιδικής. Έκτοτε τον ακουλουθώ παντού και στην πάροδο των ετών, έχω γίνει μάρτυρας της εξέλιξης αυτής της γιορτής, που πλέον λαμβάνει χώρα στον καλύτερο χώρο από τότε που τον ακολουθώ, στο 5ο Σκαθάρι της οδού Παπάφη, στη Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία χρόνια λοιπόν, η γιορτή αυτή έχει εξελιχθεί σε τρελό πάρτυ, καθώς όχι μόνο απολαμβάνουμε τους αγώνες παρέα με φίλους, μπύρες και φαγητά (αι τιμαί λογικέ) αλλά και με την προσμονή των κληρώσεων των κάθε λογής δώρων διαφόρων χορηγών αλλά κυρίως της μεγάλης εταιρείας λιπαντικών, MOTUL. Για την ιστορία, στα τόσα χρόνια έχω κερδίσει από την εταιρεία αυτήν μπρελόκ μέχρι κούπα για καφέ και από καπέλα, αδιάβροχα και βάσεις για κινητό μέχρι… Το πολυπόθητο εισιτήριο για το Assen…
Και το μαγικό ταξίδι στο Assen ξεκινάει
Παρασκευή πρωί λοιπόν στο Ελευθέριος Βενιζέλος παρέα με τον Ηλία, να περιμένουμε τον υπεύθυνο της MOTUL Κο Χρήστο Μιλτσακάκη ο οποίος μαζί και με τους τυχερούς από την Κύπρο, θα ηγούνταν της Ελληνικής αποστολής. Ψύχραιμος εγώ μέχρι τότε, μη έχοντας ακόμη συνειδητοποιήσει τι ζω, συναντώ και γνωρίζω έναν ταπεινότατο και απίστευτα προσιτό με το καλημέρα άνθρωπο και όχι κάποιον ξενέρωτο χαρτογιακά, ο οποίος ενδεχομένως απλά διεκπαιρεωτικά, να αναλάμβανε να μας πάει εκεί. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, εμένα, μου έκανε όλη την εμπειρία ακόμη καλύτερη, γιατί αφουγκράστηκε την λαχτάρα και την μαγεία στα μάτια μου, την σεβάστηκε και έκανε ότι μπορούσε να την μεγιστοποιήσει. Και εξηγώ τι εννοώ παροτρύνοντας από εδώ και έπειτα απλά να σκάσετε από την ζήλια σας…
Φτάνοντας λοιπόν στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ και παίρνοντας το αυτοκίνητο για να πάμε στον προορισμό μας, στο ξενοδοχείο 2,5 ώρες μακριά άλλα μόλις μισή ώρα από την πίστα, μου συνέβησαν δύο πράματα ταυτόχρονα… Η σωματική μου ηλικία άρχισε να μετράει αντίστροφα και ένιωθα όλο και πιο παιδί όσο πλησιάζαμε προς στο ξενοδοχείο και τα μάτια μου, αυτά της ψυχής, μεγάλωναν και γίνονταν τεράστια, σαν κουταβιού σε κινούμενα σχέδια που περιμένει να το υιοθετήσουν, στην προσπάθεια τους να μην χάσουν, να μην περάσει ανεκμεταύλλευτη καμία λεπτομέρεια. Απλά κοιτούσα από το παράθυρο και μάζευα τις εικόνες σαν το παιδί που βλέπει πρώτη του φορά χιόνι… Εχω ξαναπάει στην Ολλανδία, έχω βγει κι άλλες φορές στο εξωτερικό αλλά τότε, είχα άλλη ματιά… Φτάσαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο μέσα στο δάσος, ζήλεψα τόσο αγνά αλλά και τόσο πολύ την ποιότητα ζωής των ανθρώπων εκεί, έφαγα τόσο πολύ που δεν το συνηθίζω αλλά ύστερα από τόσες ώρες ταξίδι ήθελα να φάω και τις πόρτες και καταλήξαμε στα δωμάτια μας όπου μας περίμενε η πρώτη έκπληξη που μου θύμισε την VIP εμπειρία που πήγα να ζήσω. Μια υπέροχη τσάντα της MOTUL με όλα όσα θα χρειαζόμασταν μέσα στην πίστα όπως καπέλο, θερμός για νερό, ωτοασπίδες και πολλά άλλα.
Επιτέλους στην πίστα!
Ξημέρωσε επιτέλους το Σάββατο και μετά την απαραίτητη πλήρωση του στομάχου με ότι υπήρχε στον μπουφέ, διότι δεν ήξερε κανείς πότε θα έτρωγε ξανά, ξεκινήσαμε για την πίστα. Φτάσαμε, παρκάραμε στο πάρκινκ (VIP περικαλώ δίπλα στην είσοδο) και κάπου εκεί, παρόλο που δεν αντέχω να βλέπω την μουτσούνα μου σε φωτογραφίες, παίρνει φωτιά η κάμερα του κινητού μου… Και να η σέλφι στην κεντρική είσοδο, άντε και ένα βιντεάκι στην στοά, στο τούνελ της δόξας όπως λέγεται με τα ονόματα όλων των νικητών του αγώνα από την πρώτη χρονιά που διεξάγη, κλικ κλικ και πάλι κλικ, όλα με μουσικό χαλί τους κινητήρες της μεγάλης κατηγορίας που έκανε το πρωινό ζέσταμα. Φτάνουμε στο κεντρικό κτίριο, ανεβαίνουμε τις σκάλες, δείχνω με καμάρι σε όποιον κακομοίρη από την ασφάλεια της πίστας τύχαινε να με κοιτάξει απλά, το vip pass στο λαιμό και άνοιγαν οι δρόμοι και καταλήγουμε στο lounge, στην σουίτα της MOTUL όπου γίναμε ένα με όλους τους υπόλοιπους. Εκεί όπου η έννοια VIP πήρε σάρκα και οστά. Οθόνες για τους τεμπέληδες να βλέπουν τον αγώνα, ατελείωτο φαγητό και ποτό, μπύρες, αναψυκτικά και πάλι μπύρες μέχρι τελικού “χικ” και φυσικά το μπαλκόνι, πρώτο τραπέζι πίστα, στην είσοδο του pit lane αλλά και του χαρακτηριστικού S πριν την ευθεία εκκίνησης τερματισμού. Πήρα μια μυρωδιά της όλης κατάστασης, ένιωσα την χλιδή να ξεχειλίζει αλλά, μέσα μου ήμουν ήδη πολύ παιδί για να κάτσω απλά εκεί. Οπότε και πήρα τους δρόμους…
Η εξωφρενική εμπειρία στα ενδότερα των MotoGP, χάρη στο VIP pass της Motul
Ανέβηκα στην μία ταράτσα, κατέβηκα στην σουίτα, πήγα στην άλλη ταράτσα, αυτήν πάνω από τα box των ομάδων, είδα όλη την προεργασία των μηχανικών από τόσο κοντά που ήθελα να πιάσω ένα κατσαβίδι να σφίξω έστω καμιά βίδα, πήγα στα motor homes των ομάδων όπου είδα και βγήκα φωτογραφίες με οδηγούς, παλαιούς και νέους, πέρασα απέναντι στις εξέδρες να δω από άλλη γωνία τον εκάστοτε αγώνα που γινόταν εκείνη τη στιγμή, πέρασα από όλα τα υπαίθρια περίπτερα που εμπορεύονταν προιόντα των ομάδων και των οδηγών, πήγα στην άλλη πλευρά της πίστας με φόρα και την σιγουριά του Vip Pass όπου έφαγα πόρτα τελικά γιατί έμπαιναν μόνο δημοσιογράφοι (προσφέρθηκα να γίνω τρίποδας για την κάμερα του Ηλία αλλά μάλλον δεν ξεγέλασα τον φρουρό), περπάτησα κάθε σπιθαμή της πίστας (το smart watch στο χέρι μου κάποια στιγμή όταν φεύγαμε αργά το απόγευμα έδειξε σχεδόν 15 χλμ μόνο για το Σάββατο) με τέτοια χαζομάρα στο βλέμμα, τόση μαγεία, τόση χαρά, που όταν πια γύρισα στην σουίτα αποκαμωμένος και πιστεύοντας ότι τα είχα δει όλα, ήρθε το καλό μου Τζίνι, ο Χρήστος ο Μιλτσακάκης, να μου το κάνει ακόμη καλύτερο… “Ποιός άραγε θα ήθελε να πάει στο line up της Moto E…” είπε χαμογελώντας περιμένοντας προφανώς τον μαντράχαλο (εμένα λέω) να αρχίσω να χοροπηδάω και να σταματάω μόνο για να τον αγκαλιάσω σαν μπόμπιρας τον πατέρα του με ένα τεράστιο χαμόγελο 360 μοιρών στην κεφάλα μου… Θα μπορούσα να γράψω ατελείωτες σελίδες μόνο για το συναίσθημα του να πατάω πίστα, δίπλα στους οδηγούς και τους μηχανικούς, δίπλα με τον Simon Crafar και όλους τους υπολοίπους πρώην οδηγούς – δημοσιογράφους (Pol Espargaro στα νέα του καθήκοντα, Randy Mamola και λοιπούς), την μαγεία του να βρίσκομαι στο pit wall των ομάδων και να παρακολουθώ την εκκίνηση και τους πρώτους γύρους από εκεί. Εκεί όπου έβγαζαν οι υπεύθυνοι των ομάδων τις ειδικές ταμπέλες με τους χρόνους και τον γύρο που έτρεχαν την στιγμή εκείνη… Απίστευτη εμπειρία σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και τώρα που την περιγράφω, δεν μπορώ να χωνέψω ότι την έζησα εγώ… Εγώ…
Το έζησα λοιπόν κι αυτό, λέω πάει τελείωσα για σήμερα, θα πάω πια και επίσημα να πλακωθώ στις μπύρες στην σουίτα, μου αξίζει μια vip μπυροκοιλιά. Επιστρέφω, παραγγέλνω την μπυρίτσα, να το πάλι το καλό μου τζίνι… “Ποιός άραγε θα ήθελε να κάνει έναν γρήγορο γύρο στην πίστα, με τον επίσημο οδηγό και το safety car της Dorna…?” Καταπίνω μονορούφι την μπύρα, άντε πάλι αγκαλιά τον Χρήστο σχεδόν με δάκρυα στα μάτια και ευθύς αμέσως πηγαίνω στην πόρτα και κοιτάω προς τα έξω σαν τον σκύλο που περιμένει το αφεντικό του να τον πάει βόλτα στο πάρκο… “Περίμενε βρε, θα σου πω εγώ πότε” λέει το τζίνι οπότε και το παίζω άνετος μέχρι να περάσει η ώρα. Απλά, ως δια μαγείας, η μπύρα θα έφταιγε, ξέχασα τους καλούς μου τρόπους και με δημοκρατικές διαδικασίες (βλέπε απολυταρχικά καθεστώτα στην Αφρική) αποφασίζω μόνος μου αλλά “ομόφωνα” πως “θα κάτσω ΕΓΩ μπροστά αφού επιμένετε…” Και έκατσα… Και αφού παρακάλεσα τον οδηγό να μην το λυπηθεί, να αφήσει τα λάστιχα στην άσφαλτο και τις πόρτες στα curb, σάμπως εγώ θα τα πλήρωνα, ξεκίνησε ένας γύρος στην πίστα, μια εμπειρία μοναδική που όσο γλαφυρός κι αν είναι ο λόγος μου, αδυνατώ να μεταφέρω με λέξεις. Να είναι μόνο καλά ο Ηλίας, αυτός βρε που προσφέρθηκε από μόνος του να κάτσει πίσω, που ο άνθρωπος αντί να ζήσει με τα μάτια του την στιγμή, τράβηξε βίντεο με το κινητό του οπότε και έχω απαθανατίσει, αν και ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα, το κερασάκι στην τούρτα που με έκανε κυριολεκτικά παιδί…
Κάπως έτσι, παρόμοια, με μπύρες και φαγητό για τους ξένους αλλά ατελείωτο περπάτημα σε όλη την πίστα και την παρουσία μου ας πούμε στο line up της Moto 2 συνεχίστηκε και η Κυριακή, αλλά δεν θα πω περισσότερα καθώς έχω ήδη καταχραστεί την παρότρυνση του αγαπητού Ηλία να μοιραστώ με όλους την εμπειρία μου και όσοι καταφέρατε να διαβάσετε ως εδώ (προφανώς θα είστε συγγενείς μου και δεν θέλετε να με στενοχωρήσετε) πιστεύω θα έχετε καταλάβει κάπως πόσο σημαντικό ήταν για εμένα αυτό που έζησα αλλά και πόσο μοναδικό. Εμπειρία ζωής που θα κρατήσω μέσα μου για πάντα.
Ένα ευχαριστώ φτάνει?
Με όλη μου την αγάπη λοιπόν, για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό αλλά πάνω από όλα τον άνθρωπο, θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς, το καλό μου τζίνι, τον Κο Χρήστο Μιλτσακάκη που συνέβαλε τα μάλα στο να πραγματοποιήσω το παιδικό μου όνειρο και φυσικά την MOTUL, τον Ήλία τον Ντέβελι που μας έκανε παρέα καμιά 300αριά μαντράχαλους και χωρίς αυτόν, θα ψάχναμε ακόμη κάνα free site στο ίντερνετ για να παρακολουθήσουμε τους αγώνες, τους φίλους πλέον από την Κύπρο, τον Μιχάλη και τον Λευτέρη, υπεύθυνους της Bike Alert στην Μεγαλόνησο, που δέσαμε με το καλημέρα σαν παρέα λες και γνωριζόμασταν χρόνια και φυσικά το 5ο Σκαθάρι, τον χώρο που με επαγγελματισμό και φροντίδα, περιθάλπτει τόσο καιρό, όλους εμάς τους άρρωστους με τους αγώνες MotoGp και καλύπτει κάθε μας ανάγκη.
Είθε κάθε ψυχή, κάθε άνθρωπος, να αξιώσει και να ζήσει, έστω μια φορά στην ζωή του, κάτι παρόμοιο, οτιδήποτε είναι αυτό που θα τον κάνει να νιώσει παιδί…
Εις το επανιδείν…
