Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους τους “γραφικούς” σαν εμάς μοτοσυκλετιστές, που πιστεύουμε ότι σε μια εκδρομική εμπειρία όπως αυτή, σημασία δεν έχει μόνο ο προορισμός αλλά και το ίδιο το ταξίδι !!!
Είχαμε δώσει το ραντεβού μας στην Καλαμπάκα με τα επιβλητικά Μετέωρα, πόλο έλξης για ταξιδιώτες από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης!
Ξεκινήσαμε από διαφορετικές γωνιές της Β. Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Δράμα, Ημαθία, Πέλλα, Κιλκίς Χαλκιδική, Σέρρες κ.ά.) και μέσω της Εγνατίας Οδού κατευθυνθήκαμε για την Καλαμπάκα όπου μας υποδέχτηκαν αγαπημένα μέλη της ομάδας μας που ζουν και εργάζονται εκεί.
Το μεσημέρι του Σαββάτου γευματίσαμε σε ταβέρνες-ψησταριές της όμορφης και φιλόξενης κωμόπολης και το απόγευμα της ίδιας ημέρας επισκεφτήκαμε το Τοξωτό Γεφύρι του Πορταικού Ποταμού το οποίο χτίστηκε σύμφωνα με την σωζόμενη επιγραφή το 1514, και έπειτα την Τοξωτή Γέφυρα της Παλαιοκαρυάς με τον καταρράκτη που συνδυάζεται τόσο αρμονικά με το φυσικό περιβάλλον δίνοντας την εντύπωση ότι υπάρχει εκεί από πάντα! Εντυπωσιακά αυτά που είδαμε και μας έβαλαν σε σκέψεις για το τι θα επακολουθήσει την επόμενη ημέρα…
Ενθουσιασμένοι, προσμέναμε για να κάνουμε μια από τις ομορφότερες μοτοσυκλετιστικές διαδρομές που συναγωνίζεται επάξια τις άλλες “επώνυμες” της Ευρώπης και θα έλεγα ότι αξίζει να συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τις ομορφότερες του πλανήτη!!!
Έτσι λοιπόν την Κυριακή νωρίς το πρωί 75 μοτοσυκλετιστές !!! (120 συνολικά άτομα με τους συνεπιβάτες), είμασταν έτοιμοι να ακολουθήσουμε τα χνάρια των παλιών ταξιδευτών, αν και σε πολύ διαφορετικές συνθήκες από εκείνους.
Στην καρδιά της οροσειράς της Πίνδου, εκεί όπου η Θεσσαλία, συναντά την Ήπειρο, υψώνεται ένα από τα πιο θρυλικά περάσματα της Ελλάδας ο Μπάρος. Στα 1.905 μέτρα υψόμετρο, αποτελεί το υψηλότερο ασφαλτοστρωμένο οδικό πέρασμα της χώρας, ένας δρόμος-θρύλος που έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη ζωή των ορεινών πληθυσμών.
Το ορεινό πέρασμα του Μπάρου αποτελούσε για αιώνες τον δρόμο που ακολουθούσαν τα καραβάνια των αγωγιατών που ήθελαν να μεταφέρουν επιβάτες και εμπορεύματα σε Θεσσαλία και Ήπειρο αλλά και για τους κτηνοτρόφους που κάθε άνοιξη ανέβαζαν τα κοπάδια τους από τα θεσσαλικά χειμαδιά στα αλπικά λιβάδια (όπως αυτό που συναντήσαμε στη διαδρομή μας).
Ο καιρός ήταν με το μέρος μας το πρωινό της Κυριακής, ήπιος με ελάχιστα σύννεφα, ιδανικός για την ανάβαση…Η αλήθεια είναι ότι στην παρούσα φάση σταθήκαμε πολύ τυχεροί γιατί ο καιρός ήταν πεντακάθαρος και δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για αλλαγή, διότι όπως έλεγαν οι παλαιοί, ο καιρός εκεί πάνω αλλάζει γρήγορα. Πολλοί έχουν γυρίσει πίσω στα μισά της διαδρομής όταν ο καιρός έκανε τα “καπρίτσια” του…
Η αρχή της ανάβασης, μας υποδέχτηκε με πυκνή βλάστηση και ψηλά δέντρα που σκέπαζαν τον δρόμο, δημιουργώντας ένα φυσικό τούνελ πρασίνου. Η άσφαλτος, σχετικά σε σχετικά καλή κατάσταση, έκανε τη διαδρομή πιο προσιτή, αν και δεν μείωνε καθόλου το δέος που προκαλούσε το τοπίο.
Η πρώτη μας στάση ήταν στο Casa di Calo για ανασυγκρότηση και πρωινό καφέ , ένα σημείο που άρεσε σε όλους !
Η συνέχεια ήταν έκπληξη !!! γιατί μετά την Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού έως και λίγο μετά το κλειστό ξενοδοχείο Μαντάνια, ακολούθησε μια “χωμάτινη” διαδρομή 10km δίπλα από το ρέμα Σκληνασιώτικο, η οποία άρεσε σε όλους με τα on-off που μονολογούσαν ικανοποιημένοι “επιτέλους πατάμε και χώμα”.
Εκεί καταλάβαμε άπαντες τη δύναμη της φύσης και το πώς οι καιρικές συνθήκες( βροχές που δημιουργούν πλημμύρες) μπορούν να καταστρέψουν ασφαλτοστρωμένους δρόμους και να αλλοιώσουν πλήρως το τοπίο!
Όσο κερδίζαμε υψόμετρο, το σκηνικό άλλαζε δραματικά. Τα πυκνά δάση έδωσαν τη θέση τους σε αλπικά λιβάδια. Πάνω από τα 1.500 μέτρα, ο αέρας έγινε πιο αραιός και δροσερός. Κοπάδια αγελάδων έβοσκαν ελεύθερα στις πλαγιές, συνεχίζοντας μια παράδοση αιώνων, με τα τσοπανόσκυλα να μας παρατηρούν καχύποπτα στο πέρασμά μας.
Κάθε στροφή της ασφάλτου μας επιφύλασσε και μια νέα οπτική έκπληξη. Επιβλητικοί βράχινοι σχηματισμοί ξεπρόβαλλαν μπροστά μας, ενώ απόκρημνες χαράδρες άνοιγαν δίπλα μας. Ψηλά στον ουρανό, αετοί πλανάρονταν στα ρεύματα του αέρα, προσθέτοντας μια ακόμη πινελιά στον καμβά αυτού του μεγαλειώδους τοπίου.
Φτάνοντας στο “σημείο”, στην κορυφή του αυχένα, με σήμα κατατεθέν την πέτρινη στήλη που σηματοδοτεί το υψηλότερο σημείο του περάσματος, στα 1905m και τις πινακίδες γεμάτες με εμβλήματα και σήματα μοτοσυκλετιστικών “ομάδων” και “συλλόγων” από την Ελλάδα και την Ευρώπη, σταματήσαμε για τις καθιερωμένες φυσικά φωτογραφίες, αν και καμία κάμερα δεν μπορούσε να αποτυπώσει την ατελείωτη ομορφιά που μας περιέβαλλε.
Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίχτηκε ένα μαγευτικό θέαμα!
Ο χρόνος μοιάζει να είχε σταματήσει καθώς στεκόμασταν εκεί, μαγεμένοι από την απλότητα και την ομορφιά του τοπίου.
Η θέα ήταν καθηλωτική και μοναδική. Πίσω μας η Θεσσαλία απλωνόταν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι, μπροστά μας ατελείωτες βουνοκορφές. Και μόνο για αυτή την εικόνα αξίζει έστω μία φορά να βρεθούμε όλοι μας σε αυτό το σημείο.
Είσαι τόσο μακριά από όλους και ταυτόχρονα τόσο κοντά με όλους εκείνους που αγαπάμε. Αυτό το απέραντο μωσαϊκό, δημιουργεί άλλες προτεραιότητες και έστω για λίγο μας έκανε όλους να θέσουμε σωστές προτεραιότητες. Τα σύννεφα έμοιαζαν τόσο κοντά που νόμιζες ότι μπορούσες να τα αγγίξεις.
Στεκόμασταν εκεί, στο ίδιο σημείο όπου για αιώνες στέκονταν ταξιδιώτες, έμποροι και τσελιγκάδες, αγναντεύοντας το ίδιο συγκλονιστικό θέαμα. Η άσφαλτος μπορεί να έκανε τη διαδρομή πιο προσιτή, αλλά η αίσθηση του δέους παρέμεiνε αναλλοίωτη.
Όσο εντυπωσιακή και να είναι η εικόνα που βλέπετε στα βίντεο που έχουν τραβηχτεί με drone, είναι ακόμα πιο αξέχαστη η εμπειρία του να είσαι εκεί, να το ζεις !!!
Αφού χορτάσαμε από τη μαγεία του σημείου και γεμίσαμε από ικανοποίηση που τα καταφέραμε, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας γεμάτη από φιδωτές στροφές και απότομες χαράδρες, κατευθυνθήκαμε για την Ιερά Μονή Κηπίνας όπου επισκεφτήκαμε και προσκυνήσαμε, αφού πρώτα περάσαμε από το χωριό Καλαρρύτες με τα πετρόκτιστα σπίτια που μοιάζουν με μικρούς πύργους, με τοξωτές εισόδους, τις λιθοσκέπαστες στέγες, τις μαγικές κρήνες με τρεχούμενα νερά και τα γραφικά καλντερίμια.
Ο επόμενος σταθμός της διαδρομής μας, το γραφικό χωριό Πράμαντα, για ανεφοδιασμό και ανασυγκρότηση που ήταν επιβεβλημένη μιας και η ταλαιπωρία των μοτοσυκλετών από την ιδαίτερη διαδρομή επέφερε και κάποια μηχανικά προβλήματα…
Ο επόμενος σταθμός, για όσους μπόρεσαν να συνεχίσουν, ήταν το Σπήλαιο της Ανεμότρυπας το οποίο θεωρείται το πιο “λευκό” σπήλαιο στην Ελλάδα, καθώς είναι κατασκευασμένο από καθαρό ασβεστόλιθο. Μέσα στη σπηλιά, υπάρχει μια γαλάζια λιμνούλα, το χρώμα της οποίας είναι λόγω των κρυστάλλων χαλαζία στον πυθμένα.
Ακολούθησε το Γεφύρι της Πλάκας το πέτρινο τοξωτό γεφύρι στον Άραχθο ποταμό με την μεγάλη ιστορία, το οποίο είναι το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι στα Βαλκάνια και το τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη!
Ολοκληρώνοντας το “οδοιπορικό” αυτό αισθανόμαστε ότι ο Μπάρος, δεν είναι απλά ένας δρόμος. Είναι ένα ζωντανό μνημείο της ορεινής Ελλάδας, ένας τόπος όπου το παρελθόν συναντά το παρόν, όπου η ανθρώπινη ιστορία συνυφαίνεται με τη φυσική ομορφιά. Είναι ένα πέρασμα που πρέπει να διασχίσει κανείς τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του – αν και, όπως διαπιστώσαμε κι εμείς, μία φορά δεν είναι αρκετή για να χορτάσεις αυτό το προικισμένο με ατελείωτη ομορφιά τοπίο.
Ο δρόμος της επιστροφής, παρόλα τα δύσκολα και πολλά χιλιόμετρα, έγινε πιο εύκολος με τις εικόνες, τις σκέψεις και την εμπειρία ζωής που είχαμε την ευκαιρία σαν μοτοσυκλετιστές να ζήσουμε πραγματοποιώντας την μεγαλύτερη motoεκδρομή που έγινε ποτέ στο Πέρασμα του Μπάρου και την οποία θα θυμόμαστε για χρόνια !!!
SALONICA RIDERS
